"အေျခခံ က်န္းမာေရး၊ အေျခခံစားဝတ္ေနေရးႏွင့္ ေက်းလက္ေဒသ ဘဝအေထြေထြ"
(မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး ဒီေလာက္မ်ားတဲ့စာအတြက္ အခ်ိန္ေပးဖတ္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူလွေၾကာင္း နားလည္ေပးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကိဳးစားၿပီး ဆံုးေအာင္ဖတ္ေပးၾကေစခ်င္ပါတယ္။)
ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေျပာခ်င္ေနခဲ့တာ အေတာ္ေလးၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ေက်းလက္ေဒသအေၾကာင္း ေျပာရသလဲဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ပါဝင္ပတ္သက္ ခံစားေနမိ/ခံစားေနရလို႔ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ေဒသနဲ႔ယွဥ္ၿပီးပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်းလက္ေဒသ အေတာ္မ်ားမ်ားေရာက္ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းရြာေတြကို အလည္လိုက္သြားတတ္ပါတယ္။ ရြာတစ္ရြာ ေရာက္ရင္ အရင္ဆံုးရွာေဖြ စူးစစမ္းၾကည့္မိတာကေတာ့ အဲဒီရြာမွာ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းရွိသလား? အဲဒီရြာမွာ ေက်းရြာစာၾကည့္တိုက္ရွိသလား? ဆိုတာပါ။ သူတို႔ရြာေတြမွာ ရွိၾကတယ္ဗ်။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ တခမ္းတနားကေလးလုပ္ထားၾကတာေလးေတြကိုေတာင္ေတြ႔ရႏိုင္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔နယ္မွာ ေက်းရြာ စာၾကည့္တုိက္ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းဆိုတာ မရွိသေလာက္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာေတာ့ စာၾကည့္တုိက္ လည္းမရွိ၊ ေက်းလက္ေဆးေပးခန္းလည္း မရွိပါဘူး။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေနမေကာင္းဘူးဆိုရင္ အရင္ဆံုး သနပ္ခါးရြက္ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ၾကက္ဟင္းခါးရြက္ကို သနပ္ခါးေက်ာက္ျပင္ပက္လက္လွန္ၿပီး ေက်ာက္လံုးကေလး နဲ႔ ေရကေလးနည္းနည္းန႔ဲ အဲဒီေပၚမွာ ေသြးပါတယ္။ ၿပီးရင္ အဲဒီအရည္ကို ဆားကေလးခတ္ေသာက္ရပါတယ္။ ေခ်ာင္းဆိုးရင္ မီးဖိုခန္းထဲက က်ပ္ခိိုးစဥ္ေပၚမွာ က်ပ္ခိုး(အိုးမဲ)ေတြရွိပါတယ္။ အဲဒါေတြကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ပန္းကန္ေလးထဲထည့္၊ ဆားခတ္၊ နႏြင္းေလးပါရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္၊ ၿပီးရင္ေသာက္ အဲဒါ ေခ်ာင္းဆိုးေပ်ာက္ပါတယ္။ အဲဒီကုထံုးေတြရဲ႕အံ့မခန္းတဲ့ေဆးစြမ္းေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရပ္ တည္ရွင္သန္ေနပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔မႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ရြာမွာေဆးလုိက္ထိုးေပးတဲ့ ေတာကေဆးဆရာရွိပါတယ္။ သူလည္း သူ႔အေတြ႔အႀကံဳအရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရြာမွာ အားလံုးက ဆရာဝန္ႀကီးလိုပဲ သေဘာထားၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက်ေတာ့ ပေယာဂဆရာတုိ႔ နတ္ဆရာ တုိ႔ျပၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ခုတ္တာတျခား ရွတာတစ္ခုဆိုေတာ့ အသက္ဆံုးရႈံုးရသူေတြလည္းရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမ့မရတဲ့ သာဓကေလးႏွစ္ခုကို ေျပာျပပါရေစ။ ပထမတစ္ခုက ကၽြန္ေတ္ာ့ ဘႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။ သူက ရိုးသားတယ္။ ျဖဴစင္တယ္။ အနစ္နာခံၿပီး သူလုပ္ႏုိင္တာကို ႀကိဳးစားလုပ္တယ္။ သူ႕ကို ရြာမွာ ထမင္းေကၽြးတဲ့ေနရာမွာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ရြာက ခန္႕ထားတယ္။ ထမင္းေကၽြးေခါင္း လို႔ေခၚတယ္။ ရြာမွာ သာေရး နာေရး အကုန္ ထမင္းေကၽြးတာဝန္အတြက္ ထမ္းေဆာင္တယ္။ သူက အရမး္စမတ္က်တယ္။ လုပ္တာကိုင္တာေသသပ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း တရားပြဲေတြရွိရင္ ေရွ႕ေဆာင္ (တနားပြဲတြင္ ေရွ႕ကဦးတိုင္ေဆာ္ႀသေပးသူ) လုပ္ေလ့ရွိတတ္တယ္။ သူက လူတုိင္းနဲ႕အဆင္ ေျပတယ္။ အၿမဲတမ္းလိုလိုၿပံဳးေနတတ္တယ္။ တစ္ရြာလံုးကလည္းသူ႔ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ အဲဒီဘႀကီးေပါ့ တစ္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးကို ထာဝရစြန္႕ခြာသြားတယ္။ တစ္ေန႔ သူ႔လွည္းေပၚ စပါးေတြတင္ၿပီး အိမ္ကိုေမာင္းလာတယ္။ လမ္းခုလတ္ေတာင္ေစာင္းတစ္ခုမွာ လွည္းေမွာက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒဏ္ရာကအရမ္းမႀကီးပါဘူး။ ေျခမကေလးက အရိုးအထိေတာ့ အက္သြားတယ္။ ေျခသလံုးကလည္း ပြန္းရာတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႕ေပါ့။ ေမးခိုင္ေဆးကို ခ်က္ျခင္းသြားထိုးတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ေနာက္ တစ္ပတ္ေလာက္ေနေတာ့့ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘႀကီးကို ခ်က္ခ်င္း ေဆးရံုကို ထမ္းစဥ္နဲ႔ ထမ္းၿပီးေခၚသြားရၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ကားလည္းမရွိဘူးေလ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔လည္း ေအးစက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို တင္ေခၚဖို႔က မလြယ္ေလေတာ့ ဒါအျမန္ဆံုးနည္းလမ္းပဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ဂ်ိဳးေတာင္ စံျပရြာေလးကို ေရာက္ေတာ့မယ့္အလို ဂ်ိဳးေတာင္ရြာ ေတာရေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းက အသစ္က်ပ္ခၽြတ္ ဘယ္သူမွ မစီးရေသးတဲ့ နိဗၺာန္ယာဥ္ေလးတစ္စီးက လမ္းခုလတ္မွာ လာႀကိဳတယ္။ ၃၁.၁၂.၂၀၁၄ ညမွာေပါ့ ေမးခိုင္ပိုးကို မခုခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ဘႀကီး အေအးခန္းထဲမွာ ဟတ္ပီးနယူရီးယားညရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္မႈေတြ ဆူညံသံေတြနဲ႔အတူ ေဝဒနာကို အလူးအလဲခံေနရရွာတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ေလးနာရီေလာက္မွာ ဘႀကီးဆံုးတယ္။ ရြာကို သယ္လာတယ္။ ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာအျပင္မွာေသလို႔ဆိုၿပီး အိမ္ကိုမသယ္ရဘူးတဲ့။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ရြာက ခ်စ္သူခင္သူေတြငိုလိုက္ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္ေနႏိုင္ပါမလဲ။ ငိုခ်လိုက္တယ္။ အခုေတာ့ ဘႀကီးဆံုးတာ တစ္ႏွစ္ခြဲေက်ာ္က်ာ္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။
ေနာက္တစ္ခါ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရျပန္ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ သူငယ္ခ်င္းလည္းဟုတ္တယ္။ ေဆြးမ်ိဳးမကင္းလည္းဟုတ္တယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ေလာက္က အိမ္က ဖုန္းဆက္တယ္။ သူဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အေမကလည္း ငိုၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာရွာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝွဲရျပန္ပါတယ္။ သူ႔အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အေဖက ဘယ္လိုေတာ္မွန္းမသိတဲ့ အမ်ိဳးေတြပါ။ ငယ္ငယ္က သူက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရြာနာမည္အရင္းအတိုင္းေခၚရင္ သူ႔အေမက ၾကားရင္ ဆူတတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနပါေသးတယ္။ “ဦးဦး”တတ္ၿပီးေခၚခိုင္းပါတယ္။ သူ႔အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အေဖကို “ဦးဦး”တတ္ၿပီးေခၚပါတယ္။ အေမကိုေတာ့ “အရည္း”လို႔ေခၚပါတယ္။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က ကေလးတည္းက သူငယ္ခ်င္းေတြလိုပါပဲ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလည္း သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အတူေနခဲ့ဖူးတယ္။ သူ႕ကိုလည္းခ်စ္ခင္သူေတြေပါၾကတယ္။ မိုက္ကယ္ဂ်စ္ဆင္ အရမ္းေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက မိုက္ကယ္ဂ်စ္ဆင္လုပ္ၿပီး သူမ်ားေတြက ကခိုင္းရင္ ကျပတတ္တယ္။ သူ႔ပံုက မိုက္ကယ္ဂ်စ္ဆင္နဲ႔ ခၽြတ္စြတ္မတူေပမဲ့ လူေတြကေတာ့ သေဘာက်ၾကတာ ျငင္းမရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ကထိန္ေတြမွာ၊ ေႏြရာသီ ဗုဒၶဘာသာယဥ္ေက်းမႈသင္တန္း ေအာင္လက္မွတ္ေပးပြဲေတြမွာ ျပဇာတ္ေတြ အတူကျပခဲ့ဖူးတယ္။ ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း သေဘာက်ၾကတယ္။ ျပဇာတ္ကဟာသဆိုေပမဲ့ ဟာသက သိပ္မရည္ရဘဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕႔အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့နဲ႔လႊဲေခ်ာ္တာေတြကပဲ သူတုိ႔ေတြအတြက္ ရည္စရာျဖစ္ေနသလားေအာက္ေမ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သူက ဆယ္တန္းေတာင္မေရာက္ဘဲ မိသားစုအေျခအေနအရေကာ တျခားအေျခအေနအရပါ ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့။ လယ္လုပ္ရတယ္။ လယ္က မိုးတြင္းနဲ႔ေဆာင္းေလာက္ပဲဆိုေတာ့ ေႏြရာသီဆို ျဗဳန္း(ေရႊတူး)သြားရတယ္။ သိပ္မၾကာေသးခင္လေတြကပဲ အိမ္ကဖုန္းဆက္ေတာ့ သူကအိမ္ကို ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ပို႔တယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း အေမကေျပာျပေသးတယ္။ အခု ဖားကန္႔ဘက္ကေန ျပန္လာတာ သံုးေလးလေလာက္ေတာ့ရွိမယ္ထင္တယ္။ ေနမေကာင္းဘူးဆိုးၿပီးေတာ့ျဖစ္ေနတာ။ ဂ်ိဳးေတာင္ေဆးရံုကို သြား,သြားျပေနတာ ေရေရရာရာဘာမွန္းမေျပာဘူးလို႔ေျပာတယ္။ အဲဒါနဲ႔ အျပင္ေဆးခန္းကို သြားျပတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ဟိုမွာငွက္ဖ်ားမိလာတာ ငွက္ဖ်ားပိုးဦးေႏွာက္ထဲဝင္လို႔ ဆံုးၿပီတဲ့။
သိပ္ႏွေမ်ာစရာေကာင္းတယ္။ ထာဝရခြဲခြာရျခင္းမို႔လို႔လည္းဝမ္းနည္းရတယ္။ လူသားအရင္းအျမစ္တစ္ ေယာက္ဆံုးရံႈးရလို႔လည္း နစ္နစ္ရတယ္။ မိသားစုနစ္နာတယ္။ ရပ္ရြာနစ္နာတယ္။ ႏုိုင္ငံေတာ္ႀကီးလည္း နစ္နစ္တယ္။ အဲဒီလိုလူ႔အရင္းအျမစ္ေတြဆံုးရႈံးေနရတာႏုိင္ငံနဲ႔အဝွမ္းရွိေနမွာပဲ။ အထူးအျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကဲ့သို႔ လမ္းပမ္းဆက္သြယ္ေရး မေကာင္းတဲ့ ေဒသေလးေတြ တိုင္းရင္းသား ေတာင္ေပၚေဒသေတြမွာ ထိုနည္းတူျပႆနာမ်ားစြာရွိေနမွာပါပဲ။ အရင္းခံကေတာ့ အေျခခံစားဝတ္ေနေရးျပႆနာေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ကုန္ေန ရေတာ့ အသိပညာဆည္းပူးဖို႔ဆိုတာသိပ္မလြယ္ကူတဲ့အေျခအေနေရာက္သြားတယ္။ အဲေတာ့ အေမ်ွာ္အျမင္ ေတြနည္းသြားတယ္။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြမွားယြင္းစြာခ်မိၾကမယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘဝနဲ႔ပါ ရင္းရတဲ့အထိေပါ့။
အဲသလိုေဒသေတြအတြက္ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ပါဝင္ျဖည့္ဆည္းေပးရင္း၊ ဆိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားကလည္း အေလးထားေပးေဆာင္ရြက္ရင္း ေက်းလက္ဘဝေတြ ျမွင့္တင္ၾကပါစုိ႔လို႔ အထူးအေလးထားတုိက္တြန္းလ်က္…………………………………။